کد مطلب:36202 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:151
«و اگر خواستی از برادر دینیت جدا شوی و قطع رابطه كنی مقداری از دوستی را باقی بگذار كه اگر روزی خواست به سوی تو برگردد و به آن باقی مانده باز گردد» از بهترین دستورالعملهای اخلاقی این است كه آدمی بكوشد بهنگام دشمنی زیاده روی نكند بلكه رشته ای را باقی بگذارد و خلاصه همه ی زمینه های دوستی را بكلی از بیننبرده و تمامی كانالهای محبت را مسدود نسازد. چه بسا كه روزی آدمی خواست [صفحه 226] دوباره بسوی طرف رفته و طرح دوستی و رفاقت بیفكند و یا آنكه آن طرف خواست بسوی این شخص بیاید، نكند آدمی از شدت تندی و خشونت و سوء رفتار سابق اكنون روی نگاه كردن به او را نداشته باشد ولی اگر آدمی مراعات كرد و همه چیز نگفت و هر كاری كه می توانست نكرد، قهرا زمینه ی برای ایجاد و تجدید رابطه باقی است و از دیدار طرف شرمسار نمی گردد. و در جمله ای شبیه این مطلب می فرماید: «احبب حبیبك هونا ما عسی ان یكون بغضیك یوما ما و ابغض بغیضك یوما ما عسی ان یكون حبیبك یوما ما»[1]. «دوست خود را به اندازه دوست بدار و از حد تجاوز نكرده و همه ی اسرار برا برای او نگو شاید روزی دشمنت گردد، و دشمن را دشمن دار باندازه ن خارج از حد- پرده دری مكن- شاید روزی از روزها دوستت گردد». امام صادق علیه السلام به یكی از اصحاب خود فرمود: «لا تتبع اخاك بعد القطیعه وقیعه فیه فتسد علیه طریق الرچجوع الیك فلعل التجارب ترده علیك»[2]. «از رفیقت كه جدا شدی و بردی پش سرش بد مگو كه با اینكار راه برگشت او را می بندی شاید تجربه های زندگی وی را براه آشتی بكشاند.»
(و ان اردت قطعه اخیك فاستبق له من نفسك بقیه یرجع الیها ان بداله ذلك یوما ما)
صفحه 226.